Zakkum'dan Ahtapotlar'ı dinliyorum ve gözümden akan yaşlara engel olamıyorum. Zaten çok sevdiğim bir şarkıyı, seninle daha çok sevmiştim. Birlikte de çok söyledik. Bu kadar çok sevdiğim ve hem dinlemekten hem söylemekten keyif aldığım bu şarkının, gün gelip de canımı bu kadar yakacağını hiç tahmin etmezdim. Bu adamın sesi hep hüzünlendirmiştir beni, bir de sen girince işin içine gözyaşları kaçınılmaz oldu... Belki de ilk defa gerçekten ağlıyorum senin için...
Bizi, yaşadığımızı anlatan daha iyi bir şarkı olamaz herhalde. Biz de tutunamadık seninle. Ben tutunmak istedikçe sen ya kaçtın ya da beni uzaklaştırdın kendinden. Yanımdayken, bana benden yakın, uzağımdayken bir yabancı olmayı nasıl başardın onca zaman ve ben buna nasıl dayandım hiç bilmiyorum. Ben seninleyken susarak yaşamayı öğrendim. Susarak sevdim, susarak özledim, susarak öfkelendim ve susarak ağladım... Sessiz çığlıklarım oldu senin hiç duymadığın, duysan da anlamayacağın...
Bir sevgilin varmış şimdilerde, benden esirgediğin ellerini cömertçe verdiğin. İçim acıdı ilk duyduğumda. Sonra sevindim senin adına, duvarlarını yıktığın için, birine "sevgilim" diyebildiğin için. Demek ki yumuşamış bana geldiğinde katı olan yüreğin. Kıskanmıyorum sevgilini çünkü biliyorum seninle olmanın ne kadar keyifli olduğunu... Ve inan bana yürekten diliyorum mutlu olmanı. Sadece biraz acıyor kalbim, dudaklarından "sevgilim" sözcüğünün çıktığını düşündüğümde...
Kendime söylediğim en büyük yalanımdın sen benim, tutunamadığım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder