Temel Reis kadar güçlü, Safinaz kadar zayıfım aslında...

Hayat herkese adil davranmıyor işte. Kimileri için çok kolayken hayat, kimileri için zor. Sen istemeden planlar yapar hayat, sana da uymak kalır. Bazen değiştirmeye uğraşırsın ama çoğunlukla o seni uydurur kendine. Hepimize çizilen roller var, sahne sırası bize geldiğinde çıkıp oynadığımız. Kimi zaman alnımızın akıyla bitirdiğimiz, kimi zaman elimize yüzümüze bulaştırdığımız rollerimiz...

Mesela bana, benim oynamaktan yorulduğum, onunsa değiştirmemekte ısrar ettiği "güçlü kadın" rolünü verdi hayat. Hayat sürekli zorlayacak bir yer bulur seni. O zorladıkça sen güçlenirsin, katılaşırsın. Farkına varmadan duvarlar inşa edersin, kendini korumak için. Dışarıdan bakanlar için yıkılması güç kale duvarların vardır. Oysa sen bilirsin, biri çıkıp üflese yıkılacak bütün o duvarlar, hiç olmamışlar gibi. Herkes girmeye cesaret edemez o duvarlardan içeri, sen de almazsın zaten herkesi. İstersin ki en az senin kadar yoğrulmuş olsun istersin hayat tarafından, çünkü o zaman anlayabilir seni. Yüreği olmalı bir de, o duvarlardan geçmek istiyorsa. Yüreksiz adam duvara tosladığında, ardına bile bakmadan kaçar çünkü içeridekileri merak bile etmeden. 

Sözde, erkekler güçlü kadın ister karşısında ama bulduklarında da ilk fırsatta kaçar giderler. Güçlü bir kadından sağlam bir dost olacağını bilirler de sevgili olunca iş değişir, işlerine gelmez. Güçlü bir kadını kazanması zor, kaybetmesi kolaydır. Güçlü kadın, gözden ilk çıkarılandır ve kandırılması zordur. Çünkü sen hayat tarafından çeşitli kereler, çeşitli sebeplerden yoğrulduysan ve yorulduysan bilirsin gerçekte ne istediğini ve ne olması gerektiğini. Çünkü senin korkuların azdır, "şimdi bunu dersem ne olur" diye fazla düşünmezsin. Çünkü sen naz, niyaz bilmezsin bir şeyi istiyorsan direkt söylersin ve yaparsın. Çünkü sen sevmesen de, istemesen de alışıksındır gitmelere. Bilirsin gittiğinde ölmediğini. Çünkü sen herkese değer vermezsin ama değer verdiğinden de esirgemezsin hiçbir şeyi. İyi olsun diye elinden geleni yaptığını düşünüyorsan ve vicdanın rahatsa, bittiğinde de rahatsındır. Çünkü sen tek başına var olmayı da bilirsin, sevdiğinle "bir" olmayı bildiğin gibi...

Eğer güçlü kadın yaptıysa hayat seni ve etrafındakiler de bunu böyle bildiyse hakkın yoktur pek çok şeye. "Sıkıldım, oynamayacağım artık" diyemezsin mesela. Yoktur böyle bir lüksün. Oynamak ve başarmak zorundasındır, hem de tek başına. Herkes söz birliği etmişcesine "sen neleri atlattın bu ne ki?" der. Cevap vermek istersin "evet, ben neleri atlattım ama artık yoruldum, sıkıldım, koyvermek istiyorum kendimi" diye ama veremezsin. Evde yalnızken hıçkıra hıçkıra ağlayabilirsin ama dışarıya çıkarken en güzel boyalarını sürmek zorundasın, acılarını saklamak için çünkü yakışmaz senin gibi güçlü bir kadına salya sümük ağlamak. Çünkü mızmızlanmaya hakkın yoktur. Onca sıkıntıyı atlattıysan bunu haydi haydi atlatırsın. 

"Hadi bakalım silkelen ve kendine gel!" 

"Unutma, sen güçlü bir kadınsın!"