"Şimdi" den bir not...

Sesini unutuyorum bazı insanların... Çünkü vazgeçtim "arayan" olmaktan.

Ben nasıl arıyorsam, hal hatır soruyorsam bekliyorum aranmayı, hatırımın sorulmasını. Bekliyorum ama sadece bekliyorum. Ne arayan ne soran var o beklediklerimden. Çünkü onlar sadece işlerine geldiği zaman arayan bir grup insandan bir adım öteye geçemediler. Ben de beklemekten ve olmadığında üzülmekten de vazgeçtim artık. Herkesi onların beni koydukları yere koymayı da öğretti yaşadıklarım bana. Bundan böyle ne kadar ekmek o kadar köfte. Kalmadı bende de zor zamanlarda akıllarına düştüğüm insanlara gösterecek ne sabır ne anlayış.

Hayatımdaki en büyük hazinem "insanlarım". Ama onlar sandıktan çıkmak istiyorlarsa kendileri bilirler. Ben artık kimsenin peşinden koşamayacak kadar yorgunum.

O kadar çok hayal kırıklığım var ki cebimde, elimi her cebime attığımda aklıma geliyor canım diyip sırra kadem basanlar. O yüzden artık ben de yokum. Varlığımın kıymetini bilmeyen yokluğumu da hissetmez elbet ama derdim de bu değil zaten. Ben artık kendimi korumak derdindeyim. Çünkü ceplerim yeterince dolu, yenilerine ne yerim var ne de üzülecek halim.

Yanımda olmayanlara üzülmektense yanımda olanlarla mutlu olmayı seçiyorum ve hala büyümeye (öğrenmeye) devam ediyorum...