Araf...

Hep diyorum ben yorgun bir kadınım diye. Hayat ziyadesiyle yordu, yoğurdu beni. Bundan daha kötüsü olamaz dediğimde gülerek "sana öyle geliyor al bakalım" dedi hep. O dalgasını geçti ben ruhumda yarattığı dalgalarla boğuşurken. O yordukça yoğruldum ben ve bu mücadelenin sonunda da ortaya böyle yorgun ama inatçı bir kadın çıktı. 

Kimilerine göre dengesizim, ki bu doğrudur. Zaman zaman ben bile şaşırıyorum kendime. Ama bilmiyorlar ki bunun pek çok sebebi var. Anlatsam anlamazlar üstelik. Çünkü ateş düştüğü yeri yakarmış. Anlaşılmayı da beklemiyorum aslında artık, saygı duyup böyle kabul etsinler yeter. 



Kimilerine göre çok kimilerine göre "yok artık" dedirtecek hikayelerim var benim de hayata dair. 




Kimileri gülüp geçerken dertlerine kimileri de yarı deli yarı aklı başında bir hal alıyor işte ben gibi. 




Gecesi gündüzüne karışmış gibi... İki arada bir derede kalmış gibi...




Belki de sen gibi...